Λένε ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται μόνο σαν φάρσα... Καμιά φορά όμως μπορεί να είναι και τραγωδία.. Η μετανάστευση ήταν στα χρόνια της νεώτερης ιστορίας της Ελλάδας μια πληγή διαρκείας. Αρχές του προηγούμενου αιώνα το όνειρο είχε όνομα : Αμερική. Μετά τον εμφύλιο το έλεγαν Γερμανία , Αυστραλία. Κοινό χαρακτηριστικό όλων αυτών των περιόδων, η φυγή από μια χώρα και πολιτικά συστήματα που δεν μπορούσαν να "θρέψουν" το λαό της, σε χώρες ανεπτυγμένες, όπου κάνοντας οικονομίες, οι μετανάστες έστελναν λεφτά στην πατρίδα.
Η ποιοτική διαφορα της σύγχρονης φυγής είναι τεράστια.. Όσοι φεύγουν το μόνο που ελπίζουν είναι να μπορέσουν να ζήσουν μια αξιοπρεπή ζωή...Μια δουλειά , ένα μισθό για τα προς το ζειν, αυτά που η ρημαγμένη και λεηλατημένη πατρίδα τους από ένα σύστημα πολιτικοοικονομικής διαπλοκής, δεν μπορεί πια να προσφέρει ούτε στο ελάχιστο. Έχοντας καταντήσει ένας απέραντος ερειπιώνας, μια έρημος στην Ευρώπη, (ξανα)διώχνει τα παιδιά της.. Όπως τότε.. Στην Αμερική, ένα τραγούδι του Θανάση Παπακωνσταντίνου από το δίσκο του "Διάφανος", με τον Σωκράτη Μάλαμα...
I believe in America......
Η ποιοτική διαφορα της σύγχρονης φυγής είναι τεράστια.. Όσοι φεύγουν το μόνο που ελπίζουν είναι να μπορέσουν να ζήσουν μια αξιοπρεπή ζωή...Μια δουλειά , ένα μισθό για τα προς το ζειν, αυτά που η ρημαγμένη και λεηλατημένη πατρίδα τους από ένα σύστημα πολιτικοοικονομικής διαπλοκής, δεν μπορεί πια να προσφέρει ούτε στο ελάχιστο. Έχοντας καταντήσει ένας απέραντος ερειπιώνας, μια έρημος στην Ευρώπη, (ξανα)διώχνει τα παιδιά της.. Όπως τότε.. Στην Αμερική, ένα τραγούδι του Θανάση Παπακωνσταντίνου από το δίσκο του "Διάφανος", με τον Σωκράτη Μάλαμα...
I believe in America......
